Κοινωνία Οικογένεια

Τι παρακολουθούν τα παιδιά μας;

Οι ρωσικές εταιρείες animation έχουν μαζέψει εκατο­ντάδες εκατομμύ­ρια δολάρια και δισεκατομμύρια τηλεθεατές.

Τα όνειρα ενός φωτεινού και όμορ­φου μέλλοντος συνοδεύουν το άτομο σε όλη την ιστορία του, και, φυσικά, αφορούν και τα παιδιά μας, τα οποία πρέπει να ζήσουν σε έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο. Εάν ακούσουμε τη λαϊκή σοφία, στη ρωσική παροιμία “ότι πηγαίνει από γύρω έρχεται από γύρω”, είναι καλό να αναλάβουμε τη φροντίδα από νωρίς, δηλαδή, εδώ και τώρα. Όμως σήμερα υπάρχει μια πολύ παράξενη και μερικές φορές αντιφατική λογική στις ταινίες animation της σύγχρονης κοινωνίας, όπου οι εικόνες animation και οι χαρακτήρες τους, υλοποιού­νται στα παιχνίδια και συνεχίζουν ανεξάρτητα τη ζωή τους, τόσο στον εικονικό όσο και στον πραγματικό κόσμο, παρασέρνοντας μαζί τους την οπτική και όλο και περισσότερο κατακτώντας το έδαφος του ψυχολο­γικού αντίκτυπου.

Ποιος είναι ο ήρωάς μου;

Σε ποιο κόσμο τα παιδιά μας θα ζή­σουν, αν δεν δώσουμε αρκετή προ­σοχή στη νέα γενιά τώρα και να μην προσπαθούμε να αποτρέψουμε τη ροή των αμφισβητήσιμων και επιθε­τικών πληροφοριών από τις οθόνες τηλεόρασης, τις φωτεινές βιτρίνες και πάγκους, καθώς και απ’ όλα τα είδη των κινητών συσκευών. Είναι αδύνατο να μη σκεφτούμε τι παίζουν τα παιδιά μας, πώς είναι οι ήρωες των παραμυθιών και των ιστοριών τους, τι θέλουν να μιμηθούν και τι μπορούν να διδαχτούν από αυτόν τον υπερκο­ρεσμένο κόσμο των παιχνιδιών;

Δυστυχώς, στην “μάχη για τα μυαλά” και όχι μόνο για τα παιδικά, είναι νι­κηφόρες κάποιες αμφίβολες αρχές. Σήμερα, έχουμε πολλά παραδείγμα­τα του πόσο εύκολο μπορεί να γίνει κάτι όμορφο σε άσχημο και η “ακίν­δυνη” ανοχή μπορεί να μετατραπεί σε επικίνδυνο “παιχνίδι”. Όπως έχει δείξει ο χρόνος, οι δημοκρατικές ιδέ­ες και αρχές μπορούν να περιλαμβά­νουν ανοχή σε παραδοσιακές αξίες χιλιάδων ετών ή να τις θρυμματίσουν με αμφιβολίες. Ως αποτέλεσμα, για το δικαίωμα να διαφυλαχτούν για τους μαθητές οι πιο σημαντικές, συ­ναισθηματικές και θερμές λέξεις, όπως το “μαμά” και το “μπαμπά” με

τις οποίες, ουσιαστικά, αρχίζει η κάθε ανθρώ­πινη ζωή, πολλές “προηγμένες” χώρες πρέπει να αγωνιστούν για αυτές τις λέξεις για να μην αντικατασταθούν με τις “κρύες” αναλογίες των γονέων “γονέας №1” και “γονέας №2”. Το ακα­τανόητο και αδιέξοδο αίσθημα σύγχυσης, είναι πιθανώς οικείο για πολλούς γονείς, οι οποίοι πρέπει να απαντήσουν στις ερωτήσεις του παι­διού, ανέκφραστα, για παράδειγμα, γιατί η κυ­ρία, η οποία κέρδισε το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, έχει μια γενειάδα, ή πώς να παί­ξουν με το μωρό τους με παιχνίδια που παρο­μοιάζουν σκουπίδια, κάδους απορριμμάτων και τουαλέτες της σειράς παιχνιδιών The Trash Pack, για να μην αναφέρουμε όλα τα είδη των σκελε­τωμένων και τερατώδων κούκλων μιας μεγάλης στρατιάς “περίεργων” παιχνιδιών. “Πότε”, “Γιατί” και “Πώς” ήρθαν, ωθώντας στο πίσω μέρος του μυαλού του παιδιού τα απλά ζωάκια του πραγ­ματικού κόσμου;

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Οι ιδεολόγοι της εποχής μας κηρύττουν από τη μία πλευρά, υπέροχες, νέες αρχές μιας ελεύθε­ρης κοινωνίας στην οποία όλα είναι χτισμένα γύρω από την κεντρική ιδέα της “ελευθερίας των προσώπων και του δικαιώματος της ελεύ­θερης επιλογής”. Αλλά από την άλλη πλευρά, στην πραγματικότητα, προτείνουν να εγκατα­λειφθούν τα παραδοσιακά πρότυπα και ιδανικά, οι έννοιες της ομορφιάς και οι φιλοδοξίες προς τα μεγαλεία.

Πώς να μην συμφωνήσουμε με το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι διαφο­ρετικοί. Έχουν το δικαίωμα στην εκπαίδευση και στην αποφυγή της. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να εργάζονται και να προσπαθούν για την επιτυχία ή να εγκαταλείψουν τις φιλοδοξίες και να γίνουν άστεγοι και ζητιάνοι. Οι άνθρω­ποι έχουν το δικαίωμα να έχουν διαφορετικές πολιτικές και θρησκευτικές αρχές, καθώς και να έχουν το δικαίωμα να βάφουν τα μαλλιά σε κάθε χρώμα. Αλλά αυτό είναι μια πολύ πονηρή λογική, μιας και αγνοεί την κατηγορία των πραγ­ματικών δυνατοτήτων: των κοινωνικών, οικο­νομικών και σωματικών, οι οποίες δυνατότητες είναι σε μεγάλο βαθμό ένα θεωρητικό όριο επι­λεξιμότητας. Αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ιδεολογίας και όχι την ικανότητα ελέγχου της πραγματικότητας, γιατί στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν επιλέγουν την εμφάνισή τους, σε κάθε περίπτωση, από τη γέννησή τους.

Αλλά από την άλλη πλευρά, προκύ­πτουν πολλά ερωτήματα. Είμαστε έτοιμοι να πούμε αντίο στην ιδέα των αντικειμενικών κριτηρίων, τα οποία είναι σε θέση να καθορίσουν την ομορφιά; Είμαστε έτοιμοι να δε­χτούμε το γεγονός ότι η ομορφιά και η ασχήμια είναι πλέον υποκειμενι­κές, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλει τυχόν αντικειμενικά κριτήρια; Ότι η εξωτερική εμφάνιση μπορεί πλέον να είναι περισσότερο ή λιγότερο ατομική, λιγότερο ή περισ­σότερο τυπική, αλλά άσχημη εμφάνι­ση δεν μπορεί να υπάρχει; Τότε, είναι φυσικό που η εποχή μας είναι όμοια με τα κινούμενα σχέδια, τα οποία απομακρύνονται από τις προηγού­μενες αρμονικές μορφές.

Τα animation ήταν τα πρώτα που ανέλαβαν την πρόκληση, ανταπο­κρίθηκαν με ατελείωτες εικόνες από πλάσματα της φαντασίας, τα οποία ενσωματώνουν νέες ιδέες, θέματα, διάθεση και υλοποίησαν τον εσωτε­ρικό κόσμο και την ανθρώπινη πνευ­ματικότητα. Την πραγματικότητα γύρω μας την αποίκισαν, οντότητες με εμφάνιση που δεν ταιριάζει με κα­νένα πρότυπο. Είναι προικισμένα με πολύπλοκους χαρακτήρες, που δημι­ουργήθηκαν από ανθρώπινες ιδιότη­τες. Την ίδια στιγμή αλληλεπιδρούν με απλούς ανθρώπους, με τις μητέ­ρες ή τις γιαγιάδες των ηρώων των κινουμένων σχεδίων, προσπαθώντας να χειραγωγήσουν, να εξαπατήσουν, να προβούν σε εικασίες ανθρώπινα ιδανικά και συστήματα. Για την κι­νούμενη εικόνα δεν υπάρχει κανένα περιοριστικό όριο, δεν υπάρχει τίπο­τα που να μην μπορεί να μεταδώσει.

Το ρωσικό φαινόμενο στην κουλ­τούρα των κινουμένων σχεδίων: σύ­μπτωση ή κανονικότητα;

Αλλά ίσως ο κόσμος δεν είναι αρ­κετά έτοιμος για μια επαναστατική απόρριψη των γνωστών και δήθεν “γερασμένων” ιδεών του πρόσφατου παρελθόντος, στο οποίο, παρεμπι­πτόντως, και μεγάλωσαν, ευτυχώς, η πλειοψηφία των σημερινών γονέων.

Έτσι, ίσως δεν είναι περίεργο ότι ενώ η παγκόσμια συζήτηση σχετικά με την πολιτισμική αντιπαράθεση ή την διατήρηση των παραδοσιακών αξιών είναι σε εξέλιξη , τα ρωσικά κινούμενα σχέδια με φυσικό τρόπο κατακτούν την παγκόσμια κοινωνία, κερδίζοντας τη συμπάθεια εκατομ­μυρίων θεατών όλων των ηλικιών. Πώς να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο της ρωσικής έκρηξης των animation στο σύγχρονο κόσμο, όπου, παρά το περιορισμένο δημοσιονομικό περιθώριο, τα ρωσικά προϊόντα animation δεν είναι κατώτερα από τους παγκόσμιους ηγέτες σε ποιότη­τα και σημασιολογικό περιεχόμενο; Ήταν ένα ατύχημα ή ένα μοτίβο ότι οι περιπέτειες της “Μάσας και της Αρ­κούδας” παρακολουθούνται από τον μισό κόσμο, τα παιδιά στη Βραζιλία παίζουν στον υπολογιστή το Luntik, στα κινεζάκια κυριαρχούν τα νέα φανταστικά gadgets και στον Κανα­δά τα παιδάκια συλλέγουν παζλ από Smeshariki;

Υπήρχε πάντα ζήτηση στον κόσμο ακόμα και για τα σοβιετικά κινούμε­να σχέδια, ενώ τα ρωσικά κατά την τελευταία δεκαετία έχουν αποκτήσει παγκόσμια φήμη, κερδίζοντας σε όλους τους δείκτες της αναγνώρισης και της οι­κονομικής επιτυχίας. Οι μικρές ρωσικές εταιρεί­ες παραγωγής και στούντιο κινουμένων σχεδίων έχουν δημιουργήσει πασίγνωστες μάρκες εκτός της χώρας, όντας μεταξύ των δέκα καλύτερων στούντιο κινουμένων σχεδίων του κόσμου, συ­νεχίζουν να κερδίζουν τις αγορές. Τα ρωσικά animation, δίχως να αλλάζουν τα πατροπαρά­δοτα κινούμενα σχέδια, μέχρι σήμερα, με δεξιο­τεχνία και με επιτυχία συνδυάζουν καλλιτεχνικές αποφάσεις με πρακτικούς και εκπαιδευτικούς στόχους που απευθύνονται στο παιδί και στην οικογένεια. Σήμερα οι ρωσικές αντιπροσωπείες λαμβάνουν, επιτυχώς, μέρος στις μεγαλύτερες αγορές ταινιών κινουμένων σχεδίων στην Ευ­ρώπη (Mifa), ΗΠΑ (AFM), Κίνα (CICAF) και άλλες, όπου παρουσιάζεται το έργο δεκάδων ρωσικών εταιρειών που ασχολούνται με την παραγωγή και τη διανομή των animation.

Το 2016 η ρωσική σειρά κινουμένων σχεδίων “Η Μάσα και η Αρκούδα”, παραγωγή του στούντιο “Animakkord” σκόραρε ένα δισεκατομμύρια θε­άσεις στο YouTube, και η εικόνα του Ρώσου σκη­νοθέτη Κονσταντίν Μπρονζίτ “Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το διάστημα”, που έχει παραχθεί από το στούντιο της Αγίας Πετρούπολης “Μέλνιτσα”, ήταν υποψήφια για το βραβείο “Oscar”, και αυτή ήταν η δεύτερη υποψηφιότητα στην καριέρα του, γεγονός που δείχνει το ταλέντο.

Το στούντιο “Μέλνι­τσα” είναι μία από τις πιο ελπιδοφόρες σύγχρο­νες εταιρείες κινουμένων σχεδίων στη Ρωσία. Στεγάζεται σε ένα κτίριο με σύγχρονα πάνελ ήχου, έναν όροφο σκιτσογράφησης και έναν ξεχωρι­στό όροφο για 3D-γραφικά, γεμάτο με σύγχρο­να μηχανήματα.

Το στούντιο “Μέλνιτσα” προ­βάλει κατά δυόμισι φορές περισ­σότερες ώρες animation, από το “Soyuzmultfilm” στα καλύτερα χρό­νια του.

 

Τα άλλα στούντιο, επίσης αναδιατάσσουν την παραγωγή. Φαί­νεται ότι το να εισπράττεις χρήμα­τα, κάνοντας κινούμενα σχέδια, το έμαθαν και στη Ρωσία. Η εμφάνιση ρωσικών παγκόσμιων hit του επιπέ­δου, όπως είναι, το “The Simpsons” ή το “South Park” είναι θέμα χρόνου. Ο χρόνος θα δείξει εάν το κοινό είναι έτοιμο να παρέχει την ελευθερία της επιλογής στα παιδιά του, τα οποία όπως υποστηρίζεται, θα απομακρυν­θούν από τις “γερασμένες” κατευθύν­σεις, μια άλλης εποχής που μονίμως μπολιάζουν οι γονείς τους.

(Διαβάστε περισσότερα για τις καλύτερες ρωσικές ταινίες κινούμενων σχεδίων:

Ρωσική σειρά animation Smeshariki

Ρωσική σειρά animation “Η Μάσα και η Αρκούδα”

Ρωσική σειρά animation “Φίξικι”

Ρωσική σειρά animation “Ο Luntik και οι φίλοι του”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *